Het vlammetje van mijn moeder . . . .

Zaterdag 13 april 2024

382 dagen tot het grote vertrek. 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur is eigenlijk wel begonnen. Zo voelt het in mijn hele lichaam. Kriebelsg, zinderingen, paniekaanvallen, bevriezing, uitzinnige opwinding. Alle kanten gaat het op.

Shiva is weer op en top gezellig. Volgende week naar Stavoren voor een refit van de verstaging en dan ergens in mei een spiksplinternieuw grootzeil nadat ze vorig jaar een fris en fruitig nieuw fok gehesen kreeg. Eigenlijk moet ik genua zeggen want anders neemt geen enkele, zichzelf respecterende zeiler, mij serieus. Als ze dat überhaupt al doen hoor. Ik ben natuurlijk helemaal geen zeiler. Het was dat ik smoor, maar dan ook smoorverliefd was op mijn Captain en dat ik in iedere vezel voelde dat ik, als ik deze man voor me wilde winnen, toch echt een serieuze poging moest wagen om ‘zeilen’ leuk te gaan vinden . . . .

En ja tuurlijk zijn er twijfels en onzekerheid. Maar hier zo zittend achter mn stokoude Macbook Air uit het jaar nul die Google Chrome niet eens kan installeren, ChatGPT teveel van het goede vindt en waarvan ik mn eigen wachtwoord niet eens meer weet, voel ik me thuis. Thuis zoals ik me thuis wil voelen. Senang noemen ze dat volgens mij.

25 mei vertrekken we voor een ‘generale repetitie’ richting de Zuid Engelse kust waarvan we al een deel kennen. Ooit hebben we het gered tot the Isle of Wight, dit keer gaan we zien of we verder kunnen komen. We hebben 2 volle maanden om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is het echt voor ons bedoeld? Een aantal jaren leven op de boot, op 2 vierkante meter met zn twee? Een bed waar ik over Paul heen moet kruipen om naar dat piepkleine weeceetje te kunnen. Een gasfornuis die nog op van die ouderwetse blauwe gasflessen werkt. Zo’n eentje waar mn moeder vroeger, toen we nog als Indische nomaden in een karavaan van caravans met al haar broers en zusters inclusief al het kindergrut, richting Salou reden over de Route du Soleil, en waar zij dan, euforisch van geluk, haar blauwe gasflesje uit de achterbak van de auto pakte en als een volleerde nomade op het asfalt van de veel te volle stinkende Franse megaparkeerplaats zette. Vol trots met een lucifertje (jeweetwel uit zo’n geel doosje met een zwaluw erop). Ze vervolgens met een verlekkerd gezicht een blik witte bonen in tomatensaus ergens uit een van die overvolle caravankastjes vandaan toverde, die op miraculeuze wijze open kreeg, in een pannetje kletterde en deze vervolgens vol liefde voor mij en mijn paps opwarmde. Haar gelukkige gezicht zal ik nooit vergeten . . . . .

Nou ja, zo’n gasfles dus, misschien een maatje groter, dat is waar ons fornuis het heel goed op doet.

Ons bed is niet breder dan 1 meter 40 en we liggen eigenlijk als in een te krappe bedstee waarbij ik al stuntelend en lompig over Paul heen moet kruipen om überhaupt in en uit bed te kunnen komen. Mijn benen vol blauwe plekken van het stoten tegen het lage plafond waar onder ons onderlichaam, als we dan eenmaal in bed liggen, nog maximaal 1 vuist boven past.

En dan nog niet te spreken over onze badkamer. Nou echt hoor, badkamer is teveel credits voor dit celletje. In Indonesie zouden we het Kamar Superkecil noemen. Paul is 'way too tall’ om te kunnen staan in de douche, dus als het echt niet anders kan zit hij zowat hurkend in dit mini-douchecelletje om zichzelf enigszins te kunnen nat maken.

Afijn alles minuscuul. Een Tiny house op het water, maar dan tiny in het kwadraat.

Waarom de luxe van een eengezinswoning achter je laten? Waarom vraag je je toch af?

Geloof me, ik vraag het me iedere dag weer af. Keer op keer op keer.

Maar diep in mij, ergens in mijn hart geloof ik, in een hoekje waar een klein schitterend lichtje brandt, daar brandt een vlammetje. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder deed gloeien van geluk op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en met die overheerlijke witte bonen in tomatensaus . . . .

Mijmeren . . .

De uitdagingen wapperen me om de oren. Letterlijk en figuurlijk! Het waait als een malle in de haven van Stavoren waar we, verstandig als we zijn, voor 3 nachtjes betaald hebben om de stormachtige dagen stilliggend door te brengen.

Uitdagingen, want ja dat zijn het. Natuurlijk is het heerlijk om met prachtig, zonnig, warm zomers weer op een bootje te dobberen op het IJsselmeer of de Noordzee. Natuurlijk is het zaligmakend om dan met een windkrachtje 4 door het water te scheren, de zeilen van onze Shiva vol in top en haar te horen gillen van plezier. Natuurlijk is het magistraal om dan op het voordek te zitten en de ondergaande zon als een koperen ploert in de zee te zien wegzakken. Natuurlijk is het fantastisch om met je blote voeten over het strand te banjeren, aan de waterlijn, mijmerend over verre oorden en gelukzalige plekken ergens op deze aarde. Allemaal helemaal heerlijk!

Deze zomertrip laat ons voelen dat de lucht niet altijd strakblauw is, de windkracht niet altijd optimaal is en de wind niet altijd ultiem in de juiste richting waait. Deze zomertrip laat ons echt voelen. Laat mij echt voelen hoe het ook kan zijn. Hoe de regen met harde plonsen op de ruitjes klettert, hoe de wind ons en onze Shiva heen en weer slingert, zelfs in de veilige box van de haven. Hoe het fluiten van de masten ervoor zorgen dat de nachten rumoerig en waggelerig kunnen zijn, ook al liggen we in ons warme kooitje.

Deze zomertrip laat ons nadenken, en bezinnen, en overwegen en filosoferen. Want ook dit is leven op een zeilboot. Ook dit zijn omstandigheden die erbij horen. Zonder wit geen zwart, zonder donker geen licht, zonder yin geen yang. Deze afgelopen dagen laten mij nadenken over wat ik nou echt wil. Wil ik werkelijk leven op een boot van 12 meter lang en 4 meter breed? Wil ik werkelijk wonen op een paar vierkante meter, zonder magnetron, afwasmachine, wasmachine, normale wifi of tv, auto, fiets of rainshowerdouche? Zonder sauna, werk of tuin? Zonder elke vorm van materiele luxe? Wil ik dat allemaal inruilen voor alle vormen van weer, alle vormen van golven, alle vormen van temperaturen, alle vormen van omstandigheden? Leven op een boot, als nomaden, zonder vaste woon- of verblijfplaats?

Het feit dat we eergisteren toch besloten hebben gewoon te blijven en niet naar Lelystad terug te varen en daar de auto te pakken om als de wiedeweerga naar huis te joekelen om daar in het comfort en de luxe te duiken van ons fijne en gezellige huis, zegt al wel iets.

Het feit dat ik vanmorgen vroeg al een reisroute aan het uitstippelen was voor volgend jaar zomer waarbij we het plan hebben om 60 dagen lang de Zuidkust van Engeland te gaan ontdekken tot aan Isle of Wight, The Scilly's en The Channel Islands en daarna via de Franse Noordwestkust weer omhoog te reizen, zegt misschien nog ietsje meer.

Het feit dat ik hier in de, net gepoetste, kajuit heerlijk achter mn laptopje zit om mn mijmeringen aan het digitale papier toe te vertrouwen en ik me nog steeds meer dan gelukkig voel, zegt misschien nog het meest . . . .

Liefs,

Liek

De Pendel

Zo vaak moet ik om mezelf lachen. Altijd als ik weer de onbedwingbare drang voel om te ‘plannen’. Dan open ik voor de 350ste keer de windguru app op mn telefoon en zoek en zoek en zoek ik naar weervenstertjes om onze reis te bepalen. Dit keer kunnen we niet zo ver, 2 weekjes is net te kort om een oversteek naar Engeland te maken of richting de Belgische kust te gaan. Die obsessieve behoefte om op pad te willen, of in ons geval, ons door het water te laten glijden, is nu al 12 jaar aan de gang.

We hadden het plan, of liever gezegd, ik had het idee geopperd om naar Cadzand te gaan. Het altijd leuke, zonnige, bijna buitenlands aandoende Cadzand. Een soort van Nederlands Belgie waar de Belgen nog steeds van balen dat ze dit fijne dorpje niet ook onder Belgische vlag mogen scharen. Maar hmmmmm, windguru-weer-venstertjes voorspellen niet veel goeds de aankomende 1,5 week. Miniscule weervensters om heen, maar moeilijker nog, weer terug te komen om me op 31 juli weer op tijd te kunnen melden bij mijn lieve collega’s in Apeldoorn.

Wat nu dan? Ik had het nog nooit eerder zo gedaan, maar ach wat maakt het uit, het is het proberen waard, en wie weet helpt het ons om keuzes te maken waar we de boeg van Shiev op zullen gaan richten. De Pendel!

Pendelen, ja van wie heb ik dat eigenlijk ooit geleerd? Geen idee! Jaren geleden al pendelde ik erop los, oefenen oefenen oefenen. Of het me ooit eerder echt iets interessants heeft opgeleverd? Geen idee, maar grappig vond ik het wel. Ook dit keer heb ik mn amethyst-pendeltje, mn labrodoriet-steen en mn citrien hartje stiekempjes in mn tas gefrommeld. Hihi, je weet toch maar nooit immers ; )

Een grote cirkel op een leeg vel getekend met weet ik veel hoeveel bestemmingen (in partjes geschreven) langs de Nederlandse Noordzeekust. Puntje van de pendel op het middelpunt van de cirkel en vragen maar: ‘waar zullen we vandaag heen gaan?’ en verdomd als het niet waar is, een duidelijke uitslag. ‘En morgen dan?’, hoe is het mogelijk weer een duidelijke uitslag precies aansluitend op de bestemming van vandaag. Afijn, lang verhaal kort . . . . De Pendel heeft onze toer bepaald voor dit jaar. Eens kijken of haar plan wel uitkomt, die van mij is op gezond verstand namelijk nog nooit echt uitgekomen. We zullen zien . . . .

To be continued . . .

Liefs, Liek

Life is good@sea

Al jaren beweer ik dat ik liever kleiner wil wonen. Een te groot huis met teveel spullen. Een te groot huis benauwt me. Nee dat is niet waar. Een huis tussen andere huizen in benauwd me. Teveel spullen om me heen benauwen me. Het lijkt of ik niet ruim kan ademen. Of ik meer ruimte om me heen nodig heb. Als de buren, waar we het ontzettend leuk mee hebben in ons fijne straatje, met vakantie zijn dan voel ik meer ruimte en lucht.

Een Tiny House leek de oplossing. Maar duur om te kopen, duur om te bouwen. Bleek het toch dat we voor een tiny house met een stukje grond meer moesten betalen dan voor onze riante 2 onder 1 kap in een rijtje van 4 in Zevenaar. Nee, optie geschrapt.

De oplossing lag dichterbij dan we ooit hadden kunnen bevroeden. Onze Shiva is een tiny house. Supertiny, maar tiny. En hier heb ik dat benauwde gevoel niet. Alleen wel als ik overal spullen om me heen zie ronddwalen. Opgeruimd moet het wel zijn anders kan ik niet ademen. Ik heb ruimte nodig. Leegte nodig. Spullen maken me onrustig en al helemaal als ze overal en nergens rondslingeren. Het zijn niet de spullen, maar de chaos van spullen die overal liggen zonder symetrie of harmonie.

Hier op de boot is het klein allemaal. Heel piepklein, maar dus ook weinig spullen die er kunnen slingeren. Als ik het maar kan ordenen, het opgevouwen of netjes opgestapeld ligt kan ik er prima mee leven. Ik heb niet veel nodig. Ruimte heb ik nodig. Van me af kunnen kijken, de ruimte kunnen ademen. Ver van me weg kijken om te kunnen fantaseren wat daar allemaal in de verte te ontdekken zou kunnen zijn.

We zijn op avontuur. Een relaxt en ontspannen avontuur. Op een boot notabene. Een voertuig dat als huis dient. Waar we het naar onze zin hebben omdat het avontuur door de hele atmosfeer heen voelbaar is. Het avontuur van de natuur op het water. Leven in en met de natuur. Daar zit de wens en het verlangen. Een leven op en aan het water. De frisse lucht inademend die de levensenergie voluit kan laten stromen. Niet gefilterd hoeft te worden. Ons meenemend naar de rust en de ruimte.

Naar huis gaan na het weekend is voor mij altijd weer een dingetje. Terug naar het ‘standaard’ leven waar ik altijd zo van gehouden heb. Shiva heeft mijn leven kleur gegeven. Paul heeft mijn leven kleur gegeven. Mijn avonturiersbloed begon al te borrelen toen Paul in mijn leven kwam. Een man met een zeilboot. En een paar jaar later Shiva, no sailboat but a soulboat. Haar ziel raakt de mijne. Haar verlangen is het mijne. Haar wens om ons te brengen waar we maar willen raakt mijn ziel. Ik kan niet anders dan aan dit verlangen toe te geven. Mijn leven anders te laten verlopen dan het gros van de mensheid doet.

Leven is voor mij vanuit mijn hart leven. Leven is voor mij me voluit geven vanuit liefde voor alles wat er in en om me heen is.

De laatste jaren ben ik me meer en meer gaan interesseren in leven vanuit liefde. Vele boeken heb ik inmiddels verslonden, van cursussen en trainingen over alles wat met leven vanuit het hart gesmuld. Er is geen ontkomen meer aan. Ons leven krijgt een fantastische wending, wat, heeft een fantastische wending genomen. We gaan vertrekken, we zijn er klaar voor! Sterker nog! We zijn vertrokken! Onze reis is begonnen. Hier op het Markermeer, vlak voor de kust van de Marker Wadden is onze reis officieel begonnen. Stapje voor stapje. 2 dagen op, 5 dagen af. Straks opbouwend naar 2 maanden fulltime wonen op Shiev en het jaar daarna hopelijk fulltime voor onbepaalde tijd.

Ik zeg het ook altijd tegen de mensen om me heen, 'in de weekenden wonen we op de boot'. En dat is waar gebleken, dat is ook waar ik energie van krijg. Van deze ruimte en vrijheid op een paar vierkante meter. Meer heb ik niet nodig. Buiten zijn, dat heb ik nodig. De zon en het water, de wind.

Life is good@Sea. Dat is waarvoor ik leef. Om te ervaren dat het leven goed is. Dat dromen waargemaakt kunnen worden. Dat leven vanuit liefde mogelijk is. Dat leven liefde geven betekent en je dan vermenigvuldigt liefde terug krijgt.

Krabbels van een matroos

Al een poosje was ik aan het broeden op een eigen blog. Shiva had er al eentje en ik vind het altijd heerlijk om te lezen hoe zij de tijd die ze met ons, Captain Paul en Sailor Liek, ervaart en beleeft. Trots ook op haar hoe ze ons altijd safe and sound de zee op neemt en ons de mooiste plekjes laat zien en aan het avontuur laat ruiken.

Maar ergens diep in mijn eigen buik borrelde en bruiste het om zelf ook een blog te beginnen. Over hoe al deze belevingen en ervaringen mij verrijken, hoe ze mij een andere kijk op het leven hebben gegeven, en hoe ze mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd hebben. Hoe ik door deze belevingen en ervaringen van een onhandige, nietskunnende, Bridget Jones-achtige dekmatroos uitgegroeid ben tot een volwaardige, nog steeds wel wat clumsy matroos en stoere stuurvrouw van onze rots in de branding Shiva.

Het ontroert me om deze laatste zin op te schrijven, want door het op te schrijven en terug te lezen besef ik dat het waar is. Besef ik dat Shiva mijn 'thuis' is. Een plek waar ik me veilig, vertrouwd en geborgen voel. En hier zittend in de kajuit weet ik dat ik nog vele avonturen mag gaan meemaken, en weet ik dat dit mijn leven nog verder gaat verrijken. En begrijp ik waarom ik die borrels in mijn voel om de belevingen die bij deze avonturen horen op te 'krabbelen' in dit persoonlijke blog.

Leuk dat je met me mee op 'avontuur' gaat, want delen is geven en ontvangen tegelijk!

Liek