Yoga zonder matje . . .

Vanmorgen kreeg ik een vraag van een vriendin die lange tijd mijn yogalessen heeft gevolgd. Ze vroeg me of ik ook veel aan yoga deed op de boot. Mijn antwoord was nee, en dat antwoord zette me aan het denken. Hoe opmerkelijk is het dat ik, die al zo lang yoga en meditatie beoefen, daar tijdens deze reis niet naar verlang. Ik besloot hier eens over na te denken om te ontdekken waarom die behoefte er nu eigenlijk niet is.

In mijn overpeinzingen realiseerde ik me dat ik het in deze vorm van leven niet nodig lijk te hebben. De beoefening van yoga hielp me altijd om mijn lichaam en geest te ontspannen. Meditatie bracht me rust en hielp me in het moment te zijn. Maar het leven als zeilreiziger is zo anders. Het is een leven in slow motion zonder al te veel lastige uitdagingen waarover diep nagedacht moet worden. Er zijn geen afspraken waartussen ik me moet bewegen en mijn hoofd alert moet houden. Het is een basic life waarbij we vooral zorgen dat we drie maaltijden per dag kunnen nuttigen, we in schone kleren rondlopen en alles aan boord blijft functioneren om met de boot op pad te kunnen blijven. Dit alles speelt zich af op en rond het water en in de pure natuur.

We doen alles lopend, overal gaan we met onze benenwagen naartoe. In alle rust, genietend van de nieuwe omgeving waarin we telkens weer terechtkomen. Dat houdt ons in het nu, de nieuwe omgevingen houden ons in het nu. Het wandelen houdt ons soepel en ons lichaam ontspannen. Mijn lichaam vraagt niet om yoga-houdingen of twee keer per dag tien minuten stilte om te mediteren. Mijn lichaam is blij met de beweging die ze krijgt, al voelen mijn spieren wel dat dit ongewoon is na 37 jaar veel achter een computer te hebben gezeten. Mijn geest is kalm, dat doet het water, dat doet het groen van de glooiende heuvels.

Wat blijft, is het schrijven. Sterker nog, dat wordt meer en meer. Een voortdurende aandrang om in de pen te klimmen of de laptop open te klappen. De ervaringen, het gevoel delen met het papier. Dit is zo nieuw allemaal. Het lange weg zijn van huis, terwijl het niet zo voelt. Ik ben immers thuis. Shiva is mijn thuis. Dus nee, ook ons huis in Zevenaar mis ik niet. Ik mis mijn werk niet, ik mis alleen de mensen. Mijn vrienden en vriendinnen. Het kunnen delen mis ik. Maar ook daar zijn andere manieren voor gevonden. Facetimen, bellen, schrijven, allemaal manieren om in contact te blijven.

Yoga is een manier om te ontspannen, mediteren is een manier om te ontspannen. Zeilend reizen is een manier om te ontspannen. Het doel van mijn yoga- en meditatiesessies was altijd om tot ontspanning te komen, dat besef ik nu. Ik had het nodig in mijn 'vorige' leven. In dit leven is de manier van leven op zichzelf al ontspannend, waardoor andere manieren minder nodig zijn. Dat is misschien wel de uiteindelijke conclusie van mijn mijmeringen. Santai Saja leven is als yoga zonder matje . . .

Hoe leef je een santai saja leven?

Tien jaar geleden, op Gili Meno, kreeg ik voor het eerst een idee van wat santai saja betekent. Ze vertelden me daar dat het neerkomt op 'chill & relax'. Nu, tien jaar later, realiseer ik me dat santai saja veel meer omvat dan alleen maar ontspannen. Het is een manier van leven, een filosofie.

Hier op Shiva, waar ik al bijna drie weken verblijf, wil ik dieper in de wereld van santai saja duiken. Sinds ik in 2002 begon met yoga, was ik altijd al op zoek naar manieren om meer te leren over ontspanning. Nu besef ik dat dat mijn eerste stap was op het pad naar het ontdekken van wat geluk werkelijk betekent.

Ontspanning is de sleutel tot geluk, dat was ooit het motto van mijn praktijk, Happy Body & Mind. In deze naam ligt al besloten dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Als we aannemen dat dit waar is, dan zorgt een ontspannen geest voor een ontspannen lichaam, en vice versa.

Meditatie, mindfulness, schrijven vanuit het hart, mantrazingen – ik heb het allemaal gedaan, en veel ervan doe ik nog steeds. Mijn doel blijft dezelfde: geestelijke ontspanning vinden. Maar geleidelijk aan ben ik tot de conclusie gekomen dat het onmogelijk is om je gedachten volledig te stoppen. Ze zijn er altijd, net zoals de bloeddoorstroming in je aderen. Waar je wel invloed op hebt, is op het soort gedachten dat je door je lichaam laat stromen. In mijn ervaring stromen gedachten door je lichaam zoals bloed dat doet. Net zoals je ervoor kunt zorgen dat je bloed zuiver blijft door gezonde voeding en beweging, kun je ook je gedachten zuiver en puur houden. Dit doe je door liefdevolle en op vertrouwen gebaseerde gedachten te koesteren.

Vertragen, verstillen, en bewust leven. Bewust zijn van je gedachten: zijn ze prettig of onprettig? Voelen ze goed of slecht aan? Geven ze je een positief of negatief gevoel?

Je gedachten hebben een directe invloed op je lichaam. Angstige gedachten nestelen zich in je buik en bekken, verdrietige gedachten voel je in je borst en tussen je schouderbladen. Het gevoel van onveiligheid zit in je onderrug en stuitje, terwijl het niet kunnen uiten van emoties je nek en keel beïnvloedt. Boze gedachten zitten vaak in je buik. De truc is om deze negatieve gedachten te transformeren naar positieve, zodat ze prettige gevoelens in je lichaam teweegbrengen. Dit is de kunst van het leven.

Gedachten vanuit liefde zorgen altijd voor ontspanning van zowel lichaam als geest. Hoe zorg je ervoor dat je meer liefdevolle gedachten hebt dan negatieve? Dat is misschien wel de grootste uitdaging voor ieder mens. Als je alle negatieve gedachten kunt loslaten, vind je misschien de verlichting die Boeddha en Jezus hebben ervaren.

Ik ben al tientallen jaren geïnteresseerd in gezondheid, en specifiek in een goede gezondheid. Gedurende deze jaren heb ik gelezen, geluisterd, uitgeprobeerd, geëxperimenteerd, omarmd, weer losgelaten, gevonden en ook weer verloren. Mijn zoektocht is eindeloos en oneindig boeiend. Elke keer weer ontdek ik nieuwe dingen, of herontdek ik oude wijsheden die me opnieuw laten beseffen dat ik ze al wist. Soms vind ik in kleine boekhandeltjes over de hele wereld boekjes die me helpen herinneren aan hoe het ook alweer zat.

Wat heb je nodig om santai saja te leven? Of misschien moet ik mezelf afvragen: wat heb ik nodig om santai saja te zijn? Ontspannen in het nu, vertrouwend op de overvloed aan mogelijkheden, en nieuwsgierig naar wat er te ervaren valt.

Storm op zee . . .

Het is 1 juni, de eerste dag van de meteorologische zomer. Terwijl de rest van Nederland geniet van milde temperaturen tussen de 18 en 20 graden, liggen wij met Shiva in Cadzand. Hier waait het stevig met windkracht 6/7 en is het niet warmer dan 12 graden. Met een beetje geluk miezert het, en met nog meer geluk waait een flinke windvlaag ons zo van de steiger af.

Ik realiseer me dat dit er allemaal bij hoort. Deze stormen, deze kou. Binnen zitten in onze gezellige 'Soulcave'. Afwachten tot de wind gaat liggen zodat we weer veilig verder kunnen trekken. Dat is het leven van zeilende reizigers zoals wij dat willen zijn. Onze afspraak is dat we bij windkracht boven de 5 de zee niet opgaan, dus is het altijd wachten op een mooi weervenster.

En wat doe je dan op die dagen dat je 'verwaaid' ligt? Eigenlijk niet veel bijzonders. Paul repareert zo hier en daar een lekkende kraan, zet een klep in de slang die het douchewater afvoert, en gaat op zoek naar een waterslang die we in deze haven nodig hebben om onze watertank te vullen.

Ik schrijf en schrijf en schrijf. Schrijf voor onze Polarsteps-blog, schrijf brieven aan mijn penvriendin Ine, schrijf WhatsApp-berichtjes naar Ilse. Ik schrijf Shiva’s blog en ik schrijf voor de 'Krabbels van een matroos'. Schrijven is mijn tijdverdrijf. Mijn overpeinzingen, mijn ervaringen delen met het digitale papier. Dat schept orde in mijn hoofd. Want natuurlijk tuimelen daar de gedachten als acrobaten door elkaar.

Het antwoord is nee, ik hou niet van dit weer. Het antwoord is nee, als het altijd zo’n weer is tijdens onze reis, dan hoeft het voor mij niet. Het antwoord is ja, als het niet altijd zo is, als het ook mooi en zonnig weer kan zijn, als het niet altijd stormt, als het fijne golven zijn op zee, ja dan wil ik wel verder.

We hebben het niet voor het zeggen. Het weer doet wat het zelf wil. Noem het klimaatverandering of hoe je het ook wilt noemen. Onze afhankelijkheid van het weer is immens. 'Go with the flow' betekent alle soorten weer omarmen en bewuste keuzes maken bij welke vormen van weer we wel of niet de zee op gaan.

Hier binnen is het gezellig en warm. Tuurlijk, we schommelen en schudden wat. De wind pakt ons recht op de neus en zorgt ervoor dat we van links naar rechts geblazen worden. Geen moment rust, tijdens stormen is de boot altijd in beweging. Dit hoort erbij. Als je dit niet leuk vindt, als je hier niet van houdt, als je dit niet omarmt, dan blijft er niets anders over dan een andere vorm van leven te kiezen.

Maar ik neem dit erbij, omdat ik weet dat ook deze storm weer overgaat. Ik weet dat het heerlijk kan zijn als de zon schijnt, als de wind matig waait waardoor het zalig zeilen is. Ik weet dat er dagen en periodes zijn dat je op het voordek kunt liggen tijdens het zeilen en dat je in je hangmat kunt ontspannen als we voor anker liggen of in de haven zijn. Ik weet dat niets voor altijd is en dat alles altijd in verandering is.

Dus ja, ik ga door. Ik blijf liever hier, dan dat ik naar huis ga en me daar dood verveel omdat ik dan van gekkigheid niet meer weet wat ik moet doen. Dan veel liever hier, met voldoende te zien, te horen en te ervaren om boeken vol te kunnen schrijven. Dit is ook het leven op Shiva. You better take it, or leave it.

Het leven op een zeilboot is misschien niet altijd gemakkelijk, maar het biedt een unieke verbondenheid met de natuur en een dieper begrip van de elementen. De uitdagingen die we tegenkomen, leren ons geduld en aanpassingsvermogen. Het is een levensstijl die vraagt om een open geest en een bereidheid om het onbekende te omarmen.

Schrijven helpt me om mijn gedachten te ordenen en mijn ervaringen te delen. Het is een manier om de schoonheid en de moeilijkheden van het zeilende leven vast te leggen. Het is een constante herinnering dat, ongeacht de omstandigheden, er altijd iets te leren en te waarderen valt.

Dus terwijl we hier liggen te wachten tot de storm voorbijgaat, weet ik dat dit slechts een deel is van onze reis. En ik omarm het, met al zijn ups en downs, want dit is het leven waarvoor ik straks mag kiezen. Een leven op Shiva. . .

Make friends with the rain . . .

Wat zou ik hebben gedaan als ik thuis in Zevenaar was? Met dit weer, vrij van werk? Waarschijnlijk hetzelfde als hier op Shiva. Wat schrijven, wat Duolingo-en, wat surfen op het internet, en wat mijmeren. Ook thuis in Zevenaar zou ik niet veel ruimte in huis nodig hebben. Het grote verschil is dat ik hier op Shiva veel meer meekrijg van de natuur.

Slapend op het water, schokkend en waggelend in onze ligbox in de haven van Cadzand. De wind fluitend door de masten. Het tikken van de regen op het dek en de raampjes. Het luik naar de kuip gewoon open, zodat de frisse lucht naar binnen kan stromen. Ook hier loop ik nog in mijn pyjama, net zoals ik dat thuis in Zevenaar zou doen.

Ik denk na over wat we vandaag zullen gaan doen. Een lekkere strandwandeling richting De Zeemeeuw waar ze die heerlijke vissoep hebben. Ja, dat is een fijn idee! Wandelen aan het strand vind ik een van de fijnste dingen om te doen. Dat is het grote voordeel van het reizen met een zeilboot. Altijd de zee bij de hand, altijd het strand bij de hand. Ooit heb ik eens gezegd dat ik zo graag dichtbij zee wilde wonen, juist om de geur van de zee en de sfeer van het strand. Nu mag ik het in volle ornaat ervaren.

Wat ik nog steeds niet heb geleerd, is vrienden worden met de regen en de kou. Ooit zei een mooie sjamaan in Phoenix, Arizona tegen me: "Make friends with the rain!" Hij vertelde me dat het niet voor niets was dat ik in Nederland geboren ben en daar woonde. Geen weerstand bieden tegen het weer, maar er vrienden mee worden. Ik oefen echt veel en goed hoor, maar of ik het onder de knie heb? Binnen in de boot, of in huis misschien wel; ik weet me inmiddels wel te vermaken. Maar al zeilend, zittend in de kuip omdat ik echt niet in de kajuit kan zijn omdat mijn maag dat niet trekt... dat is een ander verhaal.

Het wiegelen, schommelen en deinen op de hoge golven met daarbij een frisse wind waardoor zelfs een skipak niet helpt om warm te blijven. En die voeten, die kouder en kouder worden. Dan gaat bij mij het licht uit. Dan slaat de apathie toe en beginnen de hallucinaties (zo noem ik ze maar) elk moment dat mijn ogen dichtvallen. Het enige dat ik dan nog wil, is slapen, stil zitten en me niet bewegen. Hoe leer ik mezelf over te geven aan deze omstandigheden?

Ik oefen nog gewoon maar door, nog zeven weken te gaan om verder te leren en te hopen het onder de knie te krijgen. Maar eerst vandaag met mijn kop in de wind het strand op. Zeehondjes spotten, door de duinen struinen en haaietanden jutten. Komt wel goed met mij, uiteindelijk...

Het Leven aan Boord: Meer dan Alleen Reizen

Reizen is iets anders dan vakantie vieren. En reizend leven is weer iets anders dan reizen. Deze levensstijl daagt ons uit op manieren die ik nooit had kunnen voorzien. Neem nou een lekkende mast, een douchepomp die kuren vertoont, of een koelkast die soms hapert. Voor iemand met reuma, zoals ik, is een betrouwbare koelkast voor mijn medicatie essentieel.

Hoe gaan we hiermee om? Laten we onze schouders hangen en zeggen we dat het te veel ‘gedoe’ is om op een boot te wonen? Of kijken we elkaar na vijf minuten stress aan en bedenken we creatieve oplossingen? Wij kiezen voor het laatste. Elke uitdaging brengt ons dichter bij elkaar en laat ons groeien in inventiviteit.

Wij laten de wind bepalen wat we gaan doen. Gaan we tegen de wind in? Gebruiken we de motor als het echt moet? Of laten we de wind ons naar onbekende plekken voeren? Het is apart om te merken hoe externe factoren zo’n grote invloed hebben op onze reis. Tegelijkertijd besef ik dat het niet alleen om de zeilreis gaat, maar vooral om de reis die ik van binnen maak.

Wil ik dit echt? Leven op 18 vierkante meter, zonder de gemakken van stromend water en onbeperkte energie? Na 21 dagen schijnt je systeem gewend te zijn aan een nieuwe situatie. Dit langzame leven op de boot, voortbewogen door de wind, geeft me de tijd om na te denken en te wennen aan de uitzichten. Niets gaat snel, en dat is juist het mooie. Het leven vertraagt, en de tijd lijkt minder belangrijk. Elke dag is van mij.

Het is een thuis, geen huis. En hoe fijn is het om een thuis te hebben? Veel belangrijker dan alleen maar een huis. Paul is onze onmisbare klusjesman en is altijd bezig, of het nu gaat om het vervangen van de koelkast, het repareren van de douchepomp of het dichten van de lekkage bij de mast. Ik heb het wat dat betreft makkelijker: ik kook, houd de boot schoon, doe de was, en regel de financiën. Toch voelt het goed. Ik kijk om me heen en zie een gezellige zithoek en een praktische keuken. Mijn favoriete plek is echter achter de kaartentafel, mijn ‘bureautje’ waar ik schrijf en mijmer.

Deze reis zit nu al vol uitdagingen, daar ben ik inmiddels achter. We hebben al bewezen dat we kunnen zeilen en reizen. Maar de echte uitdaging is: kunnen we echt leven zoals het leven op een zeilboot dat van ons vraagt? Voor Shiva een weet, voor ons nog een open vraag...

De kracht van overvloed . . .

Er zijn momenten in mijn leven waarop ik stilsta en besef hoeveel overvloed ik eigenlijk heb. Niet in termen van materiële rijkdom, maar in de vorm van spirituele wijsheid, liefde, vriendschap en vertrouwen.

Door de jaren heen heb ik niet alleen spullen verzameld, maar ook kennis, kunde en wijsheid. Ik heb geleerd, gedurfd, gedaan, ervaren, gevallen en ben weer opgestaan. Elk van deze momenten draagt bij aan mijn persoonlijke groei. Ik stel me voor dat ik een stap zet in de piramide van Maslow – een reis naar zelfverwezenlijking.

Nu ik de basis heb: een dak boven mijn hoofd, een goed belegde boterham, een warme sociale kring en zinvol werk, is de volgende stap niet per se groter of duurder. Het gaat erom wie ik werkelijk ben en wat mij echt gelukkig maakt. De materiële overvloed waarmee ik me omring is niet altijd de sleutel tot geluk. Een dak kan eenvoudig zijn, maar vol liefde en warmte. Een boterham hoeft niet met kaviaar belegd te zijn om voldoening te geven.

Zelfverwezenlijking gaat voor mij over spirituele ontwikkeling en het vergaren van wijsheid. Het besef dat een simpel, maar voedzaam maal, vers bereid met ingrediënten van de markt, even waardevol kan zijn als een luxe diner. Dat een kleine, hechte kring van vrienden en familie vaak meer vervulling biedt dan een groot netwerk van oppervlakkige relaties. En dat een verstandig gevulde portemonnee me kan helpen mijn dromen waar te maken, zonder overdaad.

Het is belangrijk voor mij om te leren vertrouwen op mijn intuïtie en mee te stromen met de natuur. Om te leren wat overgave betekent. Ik laat me meevoeren door de wind, sta stil wanneer het nodig is, en beweeg wanneer het fluistert dat het tijd is om verder te gaan.

Ik bevind me in een fase van financiële stabiliteit die het mogelijk maakt om nieuwe wegen te verkennen. Deze nieuwe fase is spannend, ongewoon, maar vooral opwindend. Ik ben nieuwsgierig naar mezelf, naar hoe ik zal groeien en wat ik zal leren. Vastberaden om te leren leven met de fluisteringen van de natuur en het universum.

Ik heb er echt zin in om deze reis aan te gaan en te ontdekken wat de toekomst in petto heeft. Met een open hart en een dankbare geest, omarm ik de overvloed aan kansen die voor me liggen . . .

Altijd thuis . . .

Elke ochtend ontwaak ik, omringd door de geruststellende aanwezigheid van thuis. Altijd slapen in mijn eigen bed, altijd geborgen in mijn eigen bubbel op Nederlandse bodem onder de Nederlandse vlag. Geografie doet er niet toe; waar ik ook ben, ik ben thuis. Dat gevoel van thuis zijn is misschien wel de belangrijkste reden waarom we dit avontuur aandurven.

Shiva voelt altijd als thuis. Misschien niet glanzend nieuw met alle moderne snufjes, maar het is hier gezellig, knus, warm, en aangenaam. Ik voel me hier op mijn gemak. Wat is klein? Wat is groot? Het gaat erom hoe je je voelt. Een soort serene rust heerst hier, een rust die ik niet eens in ons huis aan de Vedel ervaar, terwijl ik me daar ook heel prettig voel.

Is dat echt zo? Voel ik me daar net zo thuis als hier op Shiva? Op de Vedel voel ik me meer opgesloten dan hier op Shiva. Tussen twee buren ingeklemd, omgeven door tuinen. Gek eigenlijk, als ik er zo over nadenk. Hoe kun je je in een fijne eensgezinswoning in een fijne straat met fijne buren opgeslotener voelen dan op een boot van 12 bij 4 meter?

Ik denk dat het te maken heeft met het keurslijf waarin je jezelf wilt persen. Rekening houden met de buren, de tuin netjes houden, alles zoals het 'hoort'. Is dat het gevoel van opgesloten zijn? Ik leg het mezelf op. Net als op mijn werk; ik dwing mezelf om iedere dag weer in dat keurslijf te stappen. De verwachtingen van mijn omgeving zijn mijn verwachtingen geworden, en ik heb ze te serieus genomen. Hier op Shiva heeft niemand verwachtingen van mij. En mijn enige verwachting is overgave, ontspanning, en mezelf leren kennen zodat ik echt mezelf kan zijn, waar en met wie ik ook ben.

Hoe kan ik leren om Santai Saja te leven? Op dezelfde manier als ik Spaans aan het leren ben misschien. Elke dag een half uurtje. Een half uurtje Spaans leren helpt. Een half uurtje Santai Saja leren per dag zal ook helpen.

Santai Saja leren. Wat is dat eigenlijk? Ontspan maar, wees relaxed. Beperkende overtuigingen veranderen in bevrijdende overtuigingen. Santai Saja leren is eigenlijk als studeren in een cursus in Wonderen. Elke dag een half uurtje 'wonderen' zal helpen. De boeken 'Terugkeer naar Liefde' en 'Het Geluk in jezelf' zullen me aanmoedigen. Elke dag hieraan tijd besteden is de taal van Santai Saja leren. Ik ben al op de goede weg . . .

Santai Saja, leven met de Wind

Ik geef niet om spullen, dure kleding of luxe. Altijd al blij geweest met de kleine dingetjes. Ik heb jarenlang gedacht en gewild dat het anders was. Mooie meubels met een hoog prijskaartje, iedere maand een nieuwe outfit, het kon niet op. En toch was ik dat niet, diep in mijn hart . . .

Belevingen en ervaringen, daar gaat het voor mij om. Wat voel ik? Hoe is de energie? Mooie gesprekken met mensen, verbinding maken met anderen, maar vooral met mezelf.

Santai Saja leven. Wat is dat eigenlijk? Ik wil het graag onderzoeken. Hoe voelt het om te leven in de Santai Saja stand? Geen deadlines, niets moeten, geen verplichtingen. Leven op standje 1/2 in plaats van 4/5/6. Wat doet dat met je geest? Met je lichaam? Met je ego? Met je hart?

Dat is waar ik echt nieuwsgierig naar ben. Zak ik weg in totale lethargie? Ben ik niet meer uit mijn hangmat te krijgen? Ga ik me vervelen? Of juist het tegenovergestelde?

Santai Saja betekent letterlijk: wees ontspannen, chill gewoon. Voor mij betekent het: haast je niet, maak je niet druk, geniet, ontspan, vertrouw. We hoeven nergens heen, hebben geen afspraken. We hebben twee maanden voor de boeg om te leren leven in de Santai Saja-modus. Niet vastklampen aan een doel of bestemming. Gewoon leven met de wind, het water en het weer. Waar de wind ons brengt, daar gaan we. Welk plan er ook op tafel ligt, welke route er ook is uitgestippeld. Ik laat het gaan...