Al een poosje was ik aan het broeden op een eigen blog. Shiva had er al eentje en ik vind het altijd heerlijk om te lezen hoe zij de tijd die ze met ons, Captain Paul en Sailor Liek, ervaart en beleeft. Trots ook op haar hoe ze ons altijd safe and sound de zee op neemt en ons de mooiste plekjes laat zien en aan het avontuur laat ruiken.

Maar ergens diep in mijn eigen buik borrelde en bruiste het om zelf ook een blog te beginnen. Over hoe al deze belevingen en ervaringen mij verrijken, hoe ze mij een andere kijk op het leven hebben gegeven, en hoe ze mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd hebben. Hoe ik door deze belevingen en ervaringen van een onhandige, nietskunnende, Bridget Jones-achtige dekmatroos uitgegroeid ben tot een volwaardige, nog steeds wel wat clumsy matroos en stoere stuurvrouw van onze rots in de branding Shiva.

Het ontroert me om deze laatste zin op te schrijven, want door het op te schrijven en terug te lezen besef ik dat het waar is. Besef ik dat Shiva mijn 'thuis' is. Een plek waar ik me veilig, vertrouwd en geborgen voel. En hier zittend in de kajuit weet ik dat ik nog vele avonturen mag gaan meemaken, en weet ik dat dit mijn leven nog verder gaat verrijken. En begrijp ik waarom ik die borrels in mijn voel om de belevingen die bij deze avonturen horen op te 'krabbelen' in dit persoonlijke blog.

Leuk dat je met me mee op 'avontuur' gaat, want delen is geven en ontvangen tegelijk!

Liek