382 dagen tot het grote vertrek. 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur is eigenlijk al begonnen. Zo voelt het in mijn hele lichaam. Kriebels, zinderingen, paniekaanvallen, bevriezing, uitzinnige opwinding. Alle kanten gaat het op.

Shiva is weer op en top gezellig. Volgende week gaan we naar Stavoren voor een opknapbeurt van de verstaging, en ergens in mei krijgt ze een spiksplinternieuw grootzeil, nadat ze vorig jaar al een fris en fruitig nieuw fok kreeg. Ik moet eigenlijk genua zeggen, anders neemt geen enkele zelfrespecterende zeiler me serieus. Als ze dat überhaupt al doen, want ik ben natuurlijk helemaal geen zeiler. Het was gewoon dat ik stapelverliefd was op mijn Captain en voelde dat ik, als ik deze man voor me wilde winnen, toch echt moest proberen om 'zeilen' leuk te vinden...

Natuurlijk zijn er twijfels en onzekerheden. Maar hier, zittend achter mijn stokoude MacBook Air uit het jaar nul, waar Google Chrome niet eens op kan worden geïnstalleerd en zelfs ChatGPT te veel van het goede vindt, voel ik me thuis. Thuis zoals ik me thuis wil voelen. Senang, noemen ze dat volgens mij.

Op 25 mei vertrekken we voor een 'generale repetitie' richting de Zuid-Engelse kust, een deel van het gebied dat we al kennen. Ooit zijn we tot aan het Isle of Wight gegaan, maar deze keer gaan we zien of we verder kunnen komen. We hebben twee volle maanden om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is dit leven echt voor ons bedoeld? Een aantal jaren leven op de boot, op twee vierkante meter met z'n tweeën? Een bed waar ik over Paul heen moet kruipen om naar dat piepkleine wc'tje te kunnen gaan. Een gasfornuis dat nog op van die ouderwetse blauwe gasflessen werkt, net zoals mijn moeder dat vroeger deed toen we als Indische nomaden in een karavaan van caravans reisden...

Waarom de luxe van een eengezinswoning achterlaten? Waarom vraag je je toch af? Geloof me, ik vraag het me iedere dag weer af. Keer op keer.

Maar diep in mij, ergens in mijn hart, geloof ik dat er een vlammetje brandt. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder deed gloeien van geluk op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en die overheerlijke witte bonen in tomatensaus...