Wat zou ik hebben gedaan als ik thuis in Zevenaar was? Met dit weer, vrij van werk? Waarschijnlijk hetzelfde als hier op Shiva. Wat schrijven, wat Duolingo-en, wat surfen op het internet, en wat mijmeren. Ook thuis in Zevenaar zou ik niet veel ruimte in huis nodig hebben. Het grote verschil is dat ik hier op Shiva veel meer meekrijg van de natuur.

Slapend op het water, schokkend en waggelend in onze ligbox in de haven van Cadzand. De wind fluitend door de masten. Het tikken van de regen op het dek en de raampjes. Het luik naar de kuip gewoon open, zodat de frisse lucht naar binnen kan stromen. Ook hier loop ik nog in mijn pyjama, net zoals ik dat thuis in Zevenaar zou doen.

Ik denk na over wat we vandaag zullen gaan doen. Een lekkere strandwandeling richting De Zeemeeuw waar ze die heerlijke vissoep hebben. Ja, dat is een fijn idee! Wandelen aan het strand vind ik een van de fijnste dingen om te doen. Dat is het grote voordeel van het reizen met een zeilboot. Altijd de zee bij de hand, altijd het strand bij de hand. Ooit heb ik eens gezegd dat ik zo graag dichtbij zee wilde wonen, juist om de geur van de zee en de sfeer van het strand. Nu mag ik het in volle ornaat ervaren.

Wat ik nog steeds niet heb geleerd, is vrienden worden met de regen en de kou. Ooit zei een mooie sjamaan in Phoenix, Arizona tegen me: "Make friends with the rain!" Hij vertelde me dat het niet voor niets was dat ik in Nederland geboren ben en daar woonde. Geen weerstand bieden tegen het weer, maar er vrienden mee worden. Ik oefen echt veel en goed hoor, maar of ik het onder de knie heb? Binnen in de boot, of in huis misschien wel; ik weet me inmiddels wel te vermaken. Maar al zeilend, zittend in de kuip omdat ik echt niet in de kajuit kan zijn omdat mijn maag dat niet trekt... dat is een ander verhaal.

Het wiegelen, schommelen en deinen op de hoge golven met daarbij een frisse wind waardoor zelfs een skipak niet helpt om warm te blijven. En die voeten, die kouder en kouder worden. Dan gaat bij mij het licht uit. Dan slaat de apathie toe en beginnen de hallucinaties (zo noem ik ze maar) elk moment dat mijn ogen dichtvallen. Het enige dat ik dan nog wil, is slapen, stil zitten en me niet bewegen. Hoe leer ik mezelf over te geven aan deze omstandigheden?

Ik oefen nog gewoon maar door, nog zeven weken te gaan om verder te leren en te hopen het onder de knie te krijgen. Maar eerst vandaag met mijn kop in de wind het strand op. Zeehondjes spotten, door de duinen struinen en haaietanden jutten. Komt wel goed met mij, uiteindelijk...