Vanmorgen kreeg ik een vraag van een vriendin die lange tijd mijn yogalessen heeft gevolgd. Ze vroeg me of ik ook veel aan yoga deed op de boot. Mijn antwoord was nee, en dat antwoord zette me aan het denken. Hoe opmerkelijk is het dat ik, die al zo lang yoga en meditatie beoefen, daar tijdens deze reis niet naar verlang. Ik besloot hier eens over na te denken om te ontdekken waarom die behoefte er nu eigenlijk niet is.

In mijn overpeinzingen realiseerde ik me dat ik het in deze vorm van leven niet nodig lijk te hebben. De beoefening van yoga hielp me altijd om mijn lichaam en geest te ontspannen. Meditatie bracht me rust en hielp me in het moment te zijn. Maar het leven als zeilreiziger is zo anders. Het is een leven in slow motion zonder al te veel lastige uitdagingen waarover diep nagedacht moet worden. Er zijn geen afspraken waartussen ik me moet bewegen en mijn hoofd alert moet houden. Het is een basic life waarbij we vooral zorgen dat we drie maaltijden per dag kunnen nuttigen, we in schone kleren rondlopen en alles aan boord blijft functioneren om met de boot op pad te kunnen blijven. Dit alles speelt zich af op en rond het water en in de pure natuur.

We doen alles lopend, overal gaan we met onze benenwagen naartoe. In alle rust, genietend van de nieuwe omgeving waarin we telkens weer terechtkomen. Dat houdt ons in het nu, de nieuwe omgevingen houden ons in het nu. Het wandelen houdt ons soepel en ons lichaam ontspannen. Mijn lichaam vraagt niet om yoga-houdingen of twee keer per dag tien minuten stilte om te mediteren. Mijn lichaam is blij met de beweging die ze krijgt, al voelen mijn spieren wel dat dit ongewoon is na 37 jaar veel achter een computer te hebben gezeten. Mijn geest is kalm, dat doet het water, dat doet het groen van de glooiende heuvels.

Wat blijft, is het schrijven. Sterker nog, dat wordt meer en meer. Een voortdurende aandrang om in de pen te klimmen of de laptop open te klappen. De ervaringen, het gevoel delen met het papier. Dit is zo nieuw allemaal. Het lange weg zijn van huis, terwijl het niet zo voelt. Ik ben immers thuis. Shiva is mijn thuis. Dus nee, ook ons huis in Zevenaar mis ik niet. Ik mis mijn werk niet, ik mis alleen de mensen. Mijn vrienden en vriendinnen. Het kunnen delen mis ik. Maar ook daar zijn andere manieren voor gevonden. Facetimen, bellen, schrijven, allemaal manieren om in contact te blijven.

Yoga is een manier om te ontspannen, mediteren is een manier om te ontspannen. Zeilend reizen is een manier om te ontspannen. Het doel van mijn yoga- en meditatiesessies was altijd om tot ontspanning te komen, dat besef ik nu. Ik had het nodig in mijn 'vorige' leven. In dit leven is de manier van leven op zichzelf al ontspannend, waardoor andere manieren minder nodig zijn. Dat is misschien wel de uiteindelijke conclusie van mijn mijmeringen. Santai Saja leven is als yoga zonder matje . . .