De kracht van overvloed . . .

Er zijn momenten in mijn leven waarop ik stilsta en besef hoeveel overvloed ik eigenlijk heb. Niet in termen van materiële rijkdom, maar in de vorm van spirituele wijsheid, liefde, vriendschap en vertrouwen.

Door de jaren heen heb ik niet alleen spullen verzameld, maar ook kennis, kunde en wijsheid. Ik heb geleerd, gedurfd, gedaan, ervaren, gevallen en ben weer opgestaan. Elk van deze momenten draagt bij aan mijn persoonlijke groei. Ik stel me voor dat ik een stap zet in de piramide van Maslow – een reis naar zelfverwezenlijking.

Nu ik de basis heb: een dak boven mijn hoofd, een goed belegde boterham, een warme sociale kring en zinvol werk, is de volgende stap niet per se groter of duurder. Het gaat erom wie ik werkelijk ben en wat mij echt gelukkig maakt. De materiële overvloed waarmee ik me omring is niet altijd de sleutel tot geluk. Een dak kan eenvoudig zijn, maar vol liefde en warmte. Een boterham hoeft niet met kaviaar belegd te zijn om voldoening te geven.

Zelfverwezenlijking gaat voor mij over spirituele ontwikkeling en het vergaren van wijsheid. Het besef dat een simpel, maar voedzaam maal, vers bereid met ingrediënten van de markt, even waardevol kan zijn als een luxe diner. Dat een kleine, hechte kring van vrienden en familie vaak meer vervulling biedt dan een groot netwerk van oppervlakkige relaties. En dat een verstandig gevulde portemonnee me kan helpen mijn dromen waar te maken, zonder overdaad.

Het is belangrijk voor mij om te leren vertrouwen op mijn intuïtie en mee te stromen met de natuur. Om te leren wat overgave betekent. Ik laat me meevoeren door de wind, sta stil wanneer het nodig is, en beweeg wanneer het fluistert dat het tijd is om verder te gaan.

Ik bevind me in een fase van financiële stabiliteit die het mogelijk maakt om nieuwe wegen te verkennen. Deze nieuwe fase is spannend, ongewoon, maar vooral opwindend. Ik ben nieuwsgierig naar mezelf, naar hoe ik zal groeien en wat ik zal leren. Vastberaden om te leren leven met de fluisteringen van de natuur en het universum.

Ik heb er echt zin in om deze reis aan te gaan en te ontdekken wat de toekomst in petto heeft. Met een open hart en een dankbare geest, omarm ik de overvloed aan kansen die voor me liggen . . .

Altijd thuis . . .

Elke ochtend ontwaak ik, omringd door de geruststellende aanwezigheid van thuis. Altijd slapen in mijn eigen bed, altijd geborgen in mijn eigen bubbel op Nederlandse bodem onder de Nederlandse vlag. Geografie doet er niet toe; waar ik ook ben, ik ben thuis. Dat gevoel van thuis zijn is misschien wel de belangrijkste reden waarom we dit avontuur aandurven.

Shiva voelt altijd als thuis. Misschien niet glanzend nieuw met alle moderne snufjes, maar het is hier gezellig, knus, warm, en aangenaam. Ik voel me hier op mijn gemak. Wat is klein? Wat is groot? Het gaat erom hoe je je voelt. Een soort serene rust heerst hier, een rust die ik niet eens in ons huis aan de Vedel ervaar, terwijl ik me daar ook heel prettig voel.

Is dat echt zo? Voel ik me daar net zo thuis als hier op Shiva? Op de Vedel voel ik me meer opgesloten dan hier op Shiva. Tussen twee buren ingeklemd, omgeven door tuinen. Gek eigenlijk, als ik er zo over nadenk. Hoe kun je je in een fijne eensgezinswoning in een fijne straat met fijne buren opgeslotener voelen dan op een boot van 12 bij 4 meter?

Ik denk dat het te maken heeft met het keurslijf waarin je jezelf wilt persen. Rekening houden met de buren, de tuin netjes houden, alles zoals het 'hoort'. Is dat het gevoel van opgesloten zijn? Ik leg het mezelf op. Net als op mijn werk; ik dwing mezelf om iedere dag weer in dat keurslijf te stappen. De verwachtingen van mijn omgeving zijn mijn verwachtingen geworden, en ik heb ze te serieus genomen. Hier op Shiva heeft niemand verwachtingen van mij. En mijn enige verwachting is overgave, ontspanning, en mezelf leren kennen zodat ik echt mezelf kan zijn, waar en met wie ik ook ben.

Hoe kan ik leren om Santai Saja te leven? Op dezelfde manier als ik Spaans aan het leren ben misschien. Elke dag een half uurtje. Een half uurtje Spaans leren helpt. Een half uurtje Santai Saja leren per dag zal ook helpen.

Santai Saja leren. Wat is dat eigenlijk? Ontspan maar, wees relaxed. Beperkende overtuigingen veranderen in bevrijdende overtuigingen. Santai Saja leren is eigenlijk als studeren in een cursus in Wonderen. Elke dag een half uurtje 'wonderen' zal helpen. De boeken 'Terugkeer naar Liefde' en 'Het Geluk in jezelf' zullen me aanmoedigen. Elke dag hieraan tijd besteden is de taal van Santai Saja leren. Ik ben al op de goede weg . . .

Santai Saja, leven met de Wind

Ik geef niet om spullen, dure kleding of luxe. Altijd al blij geweest met de kleine dingetjes. Ik heb jarenlang gedacht en gewild dat het anders was. Mooie meubels met een hoog prijskaartje, iedere maand een nieuwe outfit, het kon niet op. En toch was ik dat niet, diep in mijn hart . . .

Belevingen en ervaringen, daar gaat het voor mij om. Wat voel ik? Hoe is de energie? Mooie gesprekken met mensen, verbinding maken met anderen, maar vooral met mezelf.

Santai Saja leven. Wat is dat eigenlijk? Ik wil het graag onderzoeken. Hoe voelt het om te leven in de Santai Saja stand? Geen deadlines, niets moeten, geen verplichtingen. Leven op standje 1/2 in plaats van 4/5/6. Wat doet dat met je geest? Met je lichaam? Met je ego? Met je hart?

Dat is waar ik echt nieuwsgierig naar ben. Zak ik weg in totale lethargie? Ben ik niet meer uit mijn hangmat te krijgen? Ga ik me vervelen? Of juist het tegenovergestelde?

Santai Saja betekent letterlijk: wees ontspannen, chill gewoon. Voor mij betekent het: haast je niet, maak je niet druk, geniet, ontspan, vertrouw. We hoeven nergens heen, hebben geen afspraken. We hebben twee maanden voor de boeg om te leren leven in de Santai Saja-modus. Niet vastklampen aan een doel of bestemming. Gewoon leven met de wind, het water en het weer. Waar de wind ons brengt, daar gaan we. Welk plan er ook op tafel ligt, welke route er ook is uitgestippeld. Ik laat het gaan...

Leven op Shiva, een ontdekkingstocht naar innerlijke vreugde

Wie had gedacht dat wij op een boot zouden gaan wonen? Nou, wij dus! Het voelt al anders, zelfs nu al. Vanmiddag waren we bij vrienden die al helemaal in de "wonen-op-de-boot-stand" zijn. Inspirerend en aanstekelijk. We weten het zeker, dit is wat wij willen.

Dit is ons huis. Het voelt ook al als ons huis. Misschien klein, niet van alle comfort voorzien, zonder elektronische gadgets, wasmachine, vaatwasser of centrale verwarming. Geen televisie aan de muur. Een ander leven, een andere manier van wonen, een volledige omslag van leven. Zonder inkomen uit werk, zonder vaste dagindeling. Zonder de structuur van de hedendaagse maatschappij.

Shiva is gezellig van binnen. Misschien wat donker, met veel hout, maar het heeft iets knus. Ik voel me hier helemaal thuis. Het voelt warm en aangenaam aan. En dat is waar ik me heerlijk bij voel. Senang, Santai Saja.

Leren om Santai Saja te leven. Je zou denken dat het teruggaan naar de basis is, maar eigenlijk is het dat helemaal niet. Het is vooruitgang naar het hoogste niveau van leven. Minder spullen, meer groei. Voorbij de materie, omhoog naar innerlijke vreugde, waarbij de natuur een groot deel van deze vreugde voor haar rekening zal nemen.

Spirituele groei door dichterbij de natuur te leven, eigenlijk ín de natuur te leven. Wat heeft een mens echt nodig? Gaat het om mooie spullen, dure kleding, tientallen paar schoenen, hoge functies in het bedrijfsleven? Gaat het om een rijk en groot sociaal leven inclusief bijbehorende sociale druk? Wat als je alles afpelt en bij de kern komt? In die kern zit tevredenheid met wat is. De pure kern heeft alleen maar liefde nodig.

Dit is slechts het begin van onze reis naar innerlijke vreugde. En ik kan niet wachten om te zien waar deze reis ons naartoe zal leiden.

Op zoek naar Santai Saja: Een reis naar innerlijk geluk

Diep graven in mijn gedachten en gevoelens, dat is waar deze reis van zelfontdekking me toe aanzet. Waarom noemen anderen het een avontuur? Waarom voelt dit als een grotere stap dan andere keuzes in het leven, zoals het krijgen van kinderen, het kopen van een huis, of het starten van een nieuwe studie?

Deepak Chopra leert me, in zijn prachtige Geluk in Jezelf, om vragen te stellen, om tot de kern van mijn verlangens te komen. Laten we dat dan maar eens proberen.

Waarom wil ik met de zeilboot naar de Middellandse Zee? Omdat het daar zo warm en zonnig is, zo ontspannen.

Waarom wil ik naar een warm, zonnig en ontspannen gebied? Omdat ik me daar beter voel, mijn lichaam daar meer comfortabel is. De zon doet wonderen voor mijn humeur, ik kan in mijn korte broek en t-shirt rondlopen, op blote voeten zijn, de warmte van de zon op mijn huid voelen, genieten van heerlijk eten, lachen met mensen, de prachtige natuur bewonderen.

Waarom voelt een warm, zonnig en ontspannen gebied zo goed? Omdat het mijn lichaam en geest prettiger laat voelen. De zon maakt me vrolijk, de warmte geeft me een gevoel van vrijheid.

En waarom wil je je prettiger voelen? Omdat dat een heerlijke staat van zijn is. Zorgeloosheid, nieuwsgierigheid, vrolijkheid, lichtheid, fleurigheid.

Waarom verlang je naar zorgeloosheid, nieuwsgierigheid, vrolijkheid, lichtheid en fleurigheid? Omdat die staat van zijn mij ontspant, me het gevoel van 'Santai Saja' geeft.

En waarom verlang je naar dat 'Santai Saja' gevoel? Omdat ik dan volledig mezelf kan zijn, vrij van oordelen en meningen van anderen en niet te vergeten van mezelf.

En waarom wil je volledig jezelf zijn? Omdat ik dan geen masker meer hoef op te zetten, niet meer hoef te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Dan kan ik in mijn kwetsbaarheid laten zien wie ik werkelijk ben.

En waarom kun je alleen dan jezelf zijn? Omdat ik dan echt vrij ben, vrij van de druk en verwachtingen van anderen.

Waarom ben je nu afhankelijk van de oordelen van anderen? Omdat dat is hoe ik ben opgegroeid, dat is hoe ik mezelf heb ontwikkeld, door mijn werk, familie en vrienden.

En waarom zou je in je huidige leven het gevoel van 'Santai Saja' niet kunnen ervaren? Omdat ik me beperkt voel, gevangen tussen de muren van 'hoe het hoort' en mijn eigen beperkende overtuigingen.

Waarom zouden deze beperkende overtuigingen en verwachtingen niet aanwezig zijn in het warme, zonnige zuiden? Omdat ik op weg daar naartoe wil leren om ze los te laten, om me te bevrijden van alles wat me nu tegenhoudt.

Waarom wil je je bevrijden? Omdat ik gelukkig wil zijn, gelukkig met mezelf, gelukkig met alles wat er is. Ik wil ontdekken wie ik werkelijk ben, los van materiële zaken, status, en rollen.

Mijn ouders waren altijd zo gelukkig tijdens onze vakanties in Spanje. Ik zag ze genieten van het leven aan zee, van het eten, van de saamhorigheid met de familie. Daar heb ik gezien wat geluk is, hoe het eruitziet.

Nu voel ik dat verlangen naar dat gevoel, naar die staat van zijn. En die staat is onbezorgdheid, dat staat voor gelukkig zijn. Ik herinner me de momenten waarop ik gelukzaligheid voelde, zoals het bouwen van zandkastelen met mijn vader in de Steevensz-baai. Op die momenten smolt ik samen met de zee, voelde ik me één met de natuur.

Het is mijn ego dat me tegenhoudt, dat me bang maakt voor het onbekende, voor zeeziekte, harde wind, en storm. Maar mijn hart fluistert me in dat ik het mag omarmen, dat ik vrijheid zal vinden in het loslaten.

Het vooruitzicht van 8 weken zonder verplichtingen, zonder een agenda, geeft me rust. Het is het loslaten van 'moeten' wat spanning wegneemt. Mijn hart moedigt me aan, ze fluistert me in dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Dit avontuur is een kans om mezelf te ontdekken, om geluk te vinden in de eenvoud van het zijn.

Het vlammetje van mijn moeder . . .

382 dagen tot het grote vertrek. 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur is eigenlijk al begonnen. Zo voelt het in mijn hele lichaam. Kriebels, zinderingen, paniekaanvallen, bevriezing, uitzinnige opwinding. Alle kanten gaat het op.

Shiva is weer op en top gezellig. Volgende week gaan we naar Stavoren voor een opknapbeurt van de verstaging, en ergens in mei krijgt ze een spiksplinternieuw grootzeil, nadat ze vorig jaar al een fris en fruitig nieuw fok kreeg. Ik moet eigenlijk genua zeggen, anders neemt geen enkele zelfrespecterende zeiler me serieus. Als ze dat überhaupt al doen, want ik ben natuurlijk helemaal geen zeiler. Het was gewoon dat ik stapelverliefd was op mijn Captain en voelde dat ik, als ik deze man voor me wilde winnen, toch echt moest proberen om 'zeilen' leuk te vinden...

Natuurlijk zijn er twijfels en onzekerheden. Maar hier, zittend achter mijn stokoude MacBook Air uit het jaar nul, waar Google Chrome niet eens op kan worden geïnstalleerd en zelfs ChatGPT te veel van het goede vindt, voel ik me thuis. Thuis zoals ik me thuis wil voelen. Senang, noemen ze dat volgens mij.

Op 25 mei vertrekken we voor een 'generale repetitie' richting de Zuid-Engelse kust, een deel van het gebied dat we al kennen. Ooit zijn we tot aan het Isle of Wight gegaan, maar deze keer gaan we zien of we verder kunnen komen. We hebben twee volle maanden om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is dit leven echt voor ons bedoeld? Een aantal jaren leven op de boot, op twee vierkante meter met z'n tweeën? Een bed waar ik over Paul heen moet kruipen om naar dat piepkleine wc'tje te kunnen gaan. Een gasfornuis dat nog op van die ouderwetse blauwe gasflessen werkt, net zoals mijn moeder dat vroeger deed toen we als Indische nomaden in een karavaan van caravans reisden...

Waarom de luxe van een eengezinswoning achterlaten? Waarom vraag je je toch af? Geloof me, ik vraag het me iedere dag weer af. Keer op keer.

Maar diep in mij, ergens in mijn hart, geloof ik dat er een vlammetje brandt. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder deed gloeien van geluk op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en die overheerlijke witte bonen in tomatensaus...

Mijmeren . . .

De uitdagingen wapperen me om de oren. Letterlijk en figuurlijk! Het waait als een malle in de haven van Stavoren waar we, verstandig als we zijn, voor 3 nachtjes betaald hebben om de stormachtige dagen stilliggend door te brengen.

Uitdagingen, want ja dat zijn het. Natuurlijk is het heerlijk om met prachtig, zonnig, warm zomers weer op een bootje te dobberen op het IJsselmeer of de Noordzee. Natuurlijk is het zaligmakend om dan met een windkrachtje 4 door het water te scheren, de zeilen van onze Shiva vol in top en haar te horen gillen van plezier. Natuurlijk is het magistraal om dan op het voordek te zitten en de ondergaande zon als een koperen ploert in de zee te zien wegzakken. Natuurlijk is het fantastisch om met je blote voeten over het strand te banjeren, aan de waterlijn, mijmerend over verre oorden en gelukzalige plekken ergens op deze aarde. Allemaal helemaal heerlijk!

Deze zomertrip laat ons voelen dat de lucht niet altijd strakblauw is, de windkracht niet altijd optimaal is en de wind niet altijd ultiem in de juiste richting waait. Deze zomertrip laat ons echt voelen. Laat mij echt voelen hoe het ook kan zijn. Hoe de regen met harde plonsen op de ruitjes klettert, hoe de wind ons en onze Shiva heen en weer slingert, zelfs in de veilige box van de haven. Hoe het fluiten van de masten ervoor zorgen dat de nachten rumoerig en waggelerig kunnen zijn, ook al liggen we in ons warme kooitje.

Deze zomertrip laat ons nadenken, en bezinnen, en overwegen en filosoferen. Want ook dit is leven op een zeilboot. Ook dit zijn omstandigheden die erbij horen. Zonder wit geen zwart, zonder donker geen licht, zonder yin geen yang. Deze afgelopen dagen laten mij nadenken over wat ik nou echt wil. Wil ik werkelijk leven op een boot van 12 meter lang en 4 meter breed? Wil ik werkelijk wonen op een paar vierkante meter, zonder magnetron, afwasmachine, wasmachine, normale wifi of tv, auto, fiets of rainshowerdouche? Zonder sauna, werk of tuin? Zonder elke vorm van materiele luxe? Wil ik dat allemaal inruilen voor alle vormen van weer, alle vormen van golven, alle vormen van temperaturen, alle vormen van omstandigheden? Leven op een boot, als nomaden, zonder vaste woon- of verblijfplaats?

Het feit dat we eergisteren toch besloten hebben gewoon te blijven en niet naar Lelystad terug te varen en daar de auto te pakken om als de wiedeweerga naar huis te joekelen om daar in het comfort en de luxe te duiken van ons fijne en gezellige huis, zegt al wel iets.

Het feit dat ik vanmorgen vroeg al een reisroute aan het uitstippelen was voor volgend jaar zomer waarbij we het plan hebben om 60 dagen lang de Zuidkust van Engeland te gaan ontdekken tot aan Isle of Wight, The Scilly's en The Channel Islands en daarna via de Franse Noordwestkust weer omhoog te reizen, zegt misschien nog ietsje meer.

Het feit dat ik hier in de, net gepoetste, kajuit heerlijk achter mn laptopje zit om mn mijmeringen aan het digitale papier toe te vertrouwen en ik me nog steeds meer dan gelukkig voel, zegt misschien nog het meest . . . .

Liefs,

Liek

De Pendel

Zo vaak moet ik om mezelf lachen. Altijd als ik weer de onbedwingbare drang voel om te ‘plannen’. Dan open ik voor de 350ste keer de windguru app op mn telefoon en zoek en zoek en zoek ik naar weervenstertjes om onze reis te bepalen. Dit keer kunnen we niet zo ver, 2 weekjes is net te kort om een oversteek naar Engeland te maken of richting de Belgische kust te gaan. Die obsessieve behoefte om op pad te willen, of in ons geval, ons door het water te laten glijden, is nu al 12 jaar aan de gang.

We hadden het plan, of liever gezegd, ik had het idee geopperd om naar Cadzand te gaan. Het altijd leuke, zonnige, bijna buitenlands aandoende Cadzand. Een soort van Nederlands Belgie waar de Belgen nog steeds van balen dat ze dit fijne dorpje niet ook onder Belgische vlag mogen scharen. Maar hmmmmm, windguru-weer-venstertjes voorspellen niet veel goeds de aankomende 1,5 week. Miniscule weervensters om heen, maar moeilijker nog, weer terug te komen om me op 31 juli weer op tijd te kunnen melden bij mijn lieve collega’s in Apeldoorn.

Wat nu dan? Ik had het nog nooit eerder zo gedaan, maar ach wat maakt het uit, het is het proberen waard, en wie weet helpt het ons om keuzes te maken waar we de boeg van Shiev op zullen gaan richten. De Pendel!

Pendelen, ja van wie heb ik dat eigenlijk ooit geleerd? Geen idee! Jaren geleden al pendelde ik erop los, oefenen oefenen oefenen. Of het me ooit eerder echt iets interessants heeft opgeleverd? Geen idee, maar grappig vond ik het wel. Ook dit keer heb ik mn amethyst-pendeltje, mn labrodoriet-steen en mn citrien hartje stiekempjes in mn tas gefrommeld. Hihi, je weet toch maar nooit immers ; )

Een grote cirkel op een leeg vel getekend met weet ik veel hoeveel bestemmingen (in partjes geschreven) langs de Nederlandse Noordzeekust. Puntje van de pendel op het middelpunt van de cirkel en vragen maar: ‘waar zullen we vandaag heen gaan?’ en verdomd als het niet waar is, een duidelijke uitslag. ‘En morgen dan?’, hoe is het mogelijk weer een duidelijke uitslag precies aansluitend op de bestemming van vandaag. Afijn, lang verhaal kort . . . . De Pendel heeft onze toer bepaald voor dit jaar. Eens kijken of haar plan wel uitkomt, die van mij is op gezond verstand namelijk nog nooit echt uitgekomen. We zullen zien . . . .

To be continued . . .

Liefs, Liek