Zaterdag 13 april 2024

382 dagen tot het grote vertrek. 41 dagen tot het kleine vertrek. Het avontuur is eigenlijk wel begonnen. Zo voelt het in mijn hele lichaam. Kriebelsg, zinderingen, paniekaanvallen, bevriezing, uitzinnige opwinding. Alle kanten gaat het op.

Shiva is weer op en top gezellig. Volgende week naar Stavoren voor een refit van de verstaging en dan ergens in mei een spiksplinternieuw grootzeil nadat ze vorig jaar een fris en fruitig nieuw fok gehesen kreeg. Eigenlijk moet ik genua zeggen want anders neemt geen enkele, zichzelf respecterende zeiler, mij serieus. Als ze dat überhaupt al doen hoor. Ik ben natuurlijk helemaal geen zeiler. Het was dat ik smoor, maar dan ook smoorverliefd was op mijn Captain en dat ik in iedere vezel voelde dat ik, als ik deze man voor me wilde winnen, toch echt een serieuze poging moest wagen om ‘zeilen’ leuk te gaan vinden . . . .

En ja tuurlijk zijn er twijfels en onzekerheid. Maar hier zo zittend achter mn stokoude Macbook Air uit het jaar nul die Google Chrome niet eens kan installeren, ChatGPT teveel van het goede vindt en waarvan ik mn eigen wachtwoord niet eens meer weet, voel ik me thuis. Thuis zoals ik me thuis wil voelen. Senang noemen ze dat volgens mij.

25 mei vertrekken we voor een ‘generale repetitie’ richting de Zuid Engelse kust waarvan we al een deel kennen. Ooit hebben we het gered tot the Isle of Wight, dit keer gaan we zien of we verder kunnen komen. We hebben 2 volle maanden om te wennen, te voelen, te ruiken, te proeven, te ervaren. Is het echt voor ons bedoeld? Een aantal jaren leven op de boot, op 2 vierkante meter met zn twee? Een bed waar ik over Paul heen moet kruipen om naar dat piepkleine weeceetje te kunnen. Een gasfornuis die nog op van die ouderwetse blauwe gasflessen werkt. Zo’n eentje waar mn moeder vroeger, toen we nog als Indische nomaden in een karavaan van caravans met al haar broers en zusters inclusief al het kindergrut, richting Salou reden over de Route du Soleil, en waar zij dan, euforisch van geluk, haar blauwe gasflesje uit de achterbak van de auto pakte en als een volleerde nomade op het asfalt van de veel te volle stinkende Franse megaparkeerplaats zette. Vol trots met een lucifertje (jeweetwel uit zo’n geel doosje met een zwaluw erop). Ze vervolgens met een verlekkerd gezicht een blik witte bonen in tomatensaus ergens uit een van die overvolle caravankastjes vandaan toverde, die op miraculeuze wijze open kreeg, in een pannetje kletterde en deze vervolgens vol liefde voor mij en mijn paps opwarmde. Haar gelukkige gezicht zal ik nooit vergeten . . . . .

Nou ja, zo’n gasfles dus, misschien een maatje groter, dat is waar ons fornuis het heel goed op doet.

Ons bed is niet breder dan 1 meter 40 en we liggen eigenlijk als in een te krappe bedstee waarbij ik al stuntelend en lompig over Paul heen moet kruipen om überhaupt in en uit bed te kunnen komen. Mijn benen vol blauwe plekken van het stoten tegen het lage plafond waar onder ons onderlichaam, als we dan eenmaal in bed liggen, nog maximaal 1 vuist boven past.

En dan nog niet te spreken over onze badkamer. Nou echt hoor, badkamer is teveel credits voor dit celletje. In Indonesie zouden we het Kamar Superkecil noemen. Paul is 'way too tall’ om te kunnen staan in de douche, dus als het echt niet anders kan zit hij zowat hurkend in dit mini-douchecelletje om zichzelf enigszins te kunnen nat maken.

Afijn alles minuscuul. Een Tiny house op het water, maar dan tiny in het kwadraat.

Waarom de luxe van een eengezinswoning achter je laten? Waarom vraag je je toch af?

Geloof me, ik vraag het me iedere dag weer af. Keer op keer op keer.

Maar diep in mij, ergens in mijn hart geloof ik, in een hoekje waar een klein schitterend lichtje brandt, daar brandt een vlammetje. Hetzelfde vlammetje dat mijn moeder deed gloeien van geluk op die parkeerplaats, met het blauwe gasflesje en met die overheerlijke witte bonen in tomatensaus . . . .